07 Wat over komt me nou
Door: Kees
Blijf op de hoogte en volg Kees
01 Mei 2013 | Burkina Faso, Ouagadougou
Weg zijn alle verslagen en veel foto’s.
Uit jullie reacties merk ik dat dat niet alleen aan mij ligt. Ik weet niet of het probleem (snel?) wordt opgelost. Maar ik ga maar gewoon door. Als het weer kan publiceer ik ze weer! Voorlopig dus maar in MS-Word.
Vandaag is het gelukkig niet zo warm! Gisteren over de 40C. Ik kan je vertellen dat is warm, heel warm! Dus ik zoek mijn heil maar voornamelijk binnen. Want als je dan ook nog een zuchtje van die hete wind in je gezicht krijgt is het helemaal niet te houden. Vandaag is het kantoor gesloten. En niet alleen het kantoor. Iedereen is vrij. Ze vieren hier 1 mei “de dag van de arbeid” als een feestdag. Ik zou zeggen: maak er dan een feest van en ga aan het werk op de dag van de arbeid. Maar zo werkt dat hier niet. Volgens mij in Nederland ook niet helemaal.
Mijn tijd begint te dringen, dus ik leg toch wel enigszins wat druk op de mensen. Zo heb ik directeur van een projectmanagementburo toch bereid gevonden om vandaag met me te praten. De tolk was ook bereid.
Ik realiseer me nu dat ik mij zo toch wel een beetje een slavendrijver voel. Daar moet ik met mijn Hollandse koloniale verleden toch even voorzichtig mee om gaan. Maar ze vinden me allemaal vriendelijk en ik krijg onder het motto “het is zeker ook in je eigen belang” de mensen toch wel mee. Maar voorzichtig aan dus!
Terug naar gisteravond: mijn feestje bij de ambassadeur thuis ter gelegenheid van de troonswisseling
Ik had Valerie gemeld dat ik wel met de lokaal vertegenwoordigster voor PUM hier in BF (Ahou Edwig) zou meerijden. Ik was er namelijk lang niet zeker van hoe laat Valerie zou vertrekken van huis of van kantoor. En dat had ik wel zeker met Ahou Edwig. Ook over het tijdstip van terugkomst naar het hotel voelde ik me niet zeker. Daarbij kwam dat ik van tijd tot tijd wel even los wil komen van die gestreste energie van haar.
Achteraf heb ik het idee dat ik met mijn voorstel niet zo’n goeie beurt heb gemaakt. Als zei ze het lachend en zei ze er ook nog bij dat het een grapje was, maar toch: ik zou veel liever met een jonge meid op stap gaan dan met haar (ze is dus net 50 geworden).
Afin: het was gebeurd en dus voor mij afgedaan.
Om 18.30 uur stond Ahou Edwig voor de deur van het hotel. Tot mijn verbazing met haar scootertje!
Dat zou nog wat worden als ik daar achterop zou moeten. Maar ik ik had geen andere keus.
Zij met haar prachtige jurk voorop en ik achterop. Hoe houdt ze die jurk schoon op die smerige scooter dacht ik. Maar daar maalde ze niet om. Ze slalomde als ieder ander, met mij achterop, naar de ambassade. En het is nog goed gegaan ook!
Daar aangekomen werden we volledig gefouilleerd en mijn fototas werd als een potentiële bom aangemerkt. Die werd dus helemaal uitgekleed! Toch alles goed. De volgende barriëre om binnen te komen was een soort receptie, een dame die corsages opspelde: drie kunsttulpen in de kleuren van de Hollandse vlag. Daarna door een poort, waarna de ambassadeur (in geel overhemd) en zijn vrouw ons opwachtten. Hij kende me nog van vorige week.
Toen kon het feest voor mij beginnen. Veel zwart en blank door elkaar!
Er waren wel veel drankjes en hapjes. Én een groot scherm, waar de gebeurtenissen in Amsterdam constant in beelden herhaald werden. Daar had ik niet meer zo’n behoefte aan, omdat ik tijdens lunch in een restaurant en in het hotel tijdens het wachten op Ahou Edwig al doodgegooid was met die beelden. Deze troonswisseling kan de mensen in Burkina Faso absoluut niet ontgaan zijn, want het was allemaal lokale televisie!
Het feest was op zich erg eenvoudig gehouden, alhoewel er wel een Hollandse Jazz-band speelde. Deze jongens hadden eind vorige week ook opgetreden in het grote veertiendaagse Jazzfestival dat in deze periode wordt gehouden. Denk aan een soort North Sea Jazz festival, maar dan zonder zee!
Ik heb toch nog leuk wat mensen kunnen spreken. Vaak met handen en voeten,maar we kwamen er dan samen wel uit. Ook nog een collega PUM-expert ontmoet. Hij is afgelopen weekend aangekomen, dus je begrijpt al: ik was de man met ervaring hier!
Ik heb nog vriendschap gesloten met een inheemse fotograaf die foto’s maakte. Dus af en toe heb ik hem mijn camera in handen gegeven. Kom ikzelf ook eens op de foto. Of dat geslaagd is moeten jullie zelf maar uitmaken. Ik zei al eerder: zolang ik tussen en met blanken sta gaat het wel maar als ik op de foto ga met zwarten ziet het er niet uit: die blanke!
Rond negen uur liep het feestje toch al aardig leeg. Mijn PUM collega heeft mij met zijn chauffeur naar het hotel gebracht. Lekker op tijd want vandaag zou het weer vroeg dag zijn.
Uit jullie reacties merk ik dat dat niet alleen aan mij ligt. Ik weet niet of het probleem (snel?) wordt opgelost. Maar ik ga maar gewoon door. Als het weer kan publiceer ik ze weer! Voorlopig dus maar in MS-Word.
Vandaag is het gelukkig niet zo warm! Gisteren over de 40C. Ik kan je vertellen dat is warm, heel warm! Dus ik zoek mijn heil maar voornamelijk binnen. Want als je dan ook nog een zuchtje van die hete wind in je gezicht krijgt is het helemaal niet te houden. Vandaag is het kantoor gesloten. En niet alleen het kantoor. Iedereen is vrij. Ze vieren hier 1 mei “de dag van de arbeid” als een feestdag. Ik zou zeggen: maak er dan een feest van en ga aan het werk op de dag van de arbeid. Maar zo werkt dat hier niet. Volgens mij in Nederland ook niet helemaal.
Mijn tijd begint te dringen, dus ik leg toch wel enigszins wat druk op de mensen. Zo heb ik directeur van een projectmanagementburo toch bereid gevonden om vandaag met me te praten. De tolk was ook bereid.
Ik realiseer me nu dat ik mij zo toch wel een beetje een slavendrijver voel. Daar moet ik met mijn Hollandse koloniale verleden toch even voorzichtig mee om gaan. Maar ze vinden me allemaal vriendelijk en ik krijg onder het motto “het is zeker ook in je eigen belang” de mensen toch wel mee. Maar voorzichtig aan dus!
Terug naar gisteravond: mijn feestje bij de ambassadeur thuis ter gelegenheid van de troonswisseling
Ik had Valerie gemeld dat ik wel met de lokaal vertegenwoordigster voor PUM hier in BF (Ahou Edwig) zou meerijden. Ik was er namelijk lang niet zeker van hoe laat Valerie zou vertrekken van huis of van kantoor. En dat had ik wel zeker met Ahou Edwig. Ook over het tijdstip van terugkomst naar het hotel voelde ik me niet zeker. Daarbij kwam dat ik van tijd tot tijd wel even los wil komen van die gestreste energie van haar.
Achteraf heb ik het idee dat ik met mijn voorstel niet zo’n goeie beurt heb gemaakt. Als zei ze het lachend en zei ze er ook nog bij dat het een grapje was, maar toch: ik zou veel liever met een jonge meid op stap gaan dan met haar (ze is dus net 50 geworden).
Afin: het was gebeurd en dus voor mij afgedaan.
Om 18.30 uur stond Ahou Edwig voor de deur van het hotel. Tot mijn verbazing met haar scootertje!
Dat zou nog wat worden als ik daar achterop zou moeten. Maar ik ik had geen andere keus.
Zij met haar prachtige jurk voorop en ik achterop. Hoe houdt ze die jurk schoon op die smerige scooter dacht ik. Maar daar maalde ze niet om. Ze slalomde als ieder ander, met mij achterop, naar de ambassade. En het is nog goed gegaan ook!
Daar aangekomen werden we volledig gefouilleerd en mijn fototas werd als een potentiële bom aangemerkt. Die werd dus helemaal uitgekleed! Toch alles goed. De volgende barriëre om binnen te komen was een soort receptie, een dame die corsages opspelde: drie kunsttulpen in de kleuren van de Hollandse vlag. Daarna door een poort, waarna de ambassadeur (in geel overhemd) en zijn vrouw ons opwachtten. Hij kende me nog van vorige week.
Toen kon het feest voor mij beginnen. Veel zwart en blank door elkaar!
Er waren wel veel drankjes en hapjes. Én een groot scherm, waar de gebeurtenissen in Amsterdam constant in beelden herhaald werden. Daar had ik niet meer zo’n behoefte aan, omdat ik tijdens lunch in een restaurant en in het hotel tijdens het wachten op Ahou Edwig al doodgegooid was met die beelden. Deze troonswisseling kan de mensen in Burkina Faso absoluut niet ontgaan zijn, want het was allemaal lokale televisie!
Het feest was op zich erg eenvoudig gehouden, alhoewel er wel een Hollandse Jazz-band speelde. Deze jongens hadden eind vorige week ook opgetreden in het grote veertiendaagse Jazzfestival dat in deze periode wordt gehouden. Denk aan een soort North Sea Jazz festival, maar dan zonder zee!
Ik heb toch nog leuk wat mensen kunnen spreken. Vaak met handen en voeten,maar we kwamen er dan samen wel uit. Ook nog een collega PUM-expert ontmoet. Hij is afgelopen weekend aangekomen, dus je begrijpt al: ik was de man met ervaring hier!
Ik heb nog vriendschap gesloten met een inheemse fotograaf die foto’s maakte. Dus af en toe heb ik hem mijn camera in handen gegeven. Kom ikzelf ook eens op de foto. Of dat geslaagd is moeten jullie zelf maar uitmaken. Ik zei al eerder: zolang ik tussen en met blanken sta gaat het wel maar als ik op de foto ga met zwarten ziet het er niet uit: die blanke!
Rond negen uur liep het feestje toch al aardig leeg. Mijn PUM collega heeft mij met zijn chauffeur naar het hotel gebracht. Lekker op tijd want vandaag zou het weer vroeg dag zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley